De reis naar Noorwegen en de eerste dagen

De vakantie van Luna en Femke begon al op 22 juli bij boer Theo en Oda in Groesbeek.
Arme Paul moest nog een paar dagen afzien in Amsterdam West, waar het zonder hem waarschijnlijk een stuk onveiliger is…
Donderdag de 24ste juli had Paul dan eindelijk ook vakantie en werd hij zeer luxe door Milou gebracht, die ook gezellig bleef bbq’en.
Nog een aantal dagen flink in de ontspanning. Nou ja, voor ons dan, want Luna was uiteraard zeer druk op de boerderij, waar ze Daan veel geholpen heeft en waar zo ongeveer alle kleine kinderen een beetje verliefd op haar zijn. Paul die was lekker aan het klussen in zijn nieuwe bus en dat had als resultaat dat er weer een paar prachtige opbergbakken in de laadruimte zitten. Heel handig voor vooral de vakantie, want er gaat weer heel wat meer dan dat we nodig hebben.
Zondag 27 juli was het dan zover. In de middag hadden we alles opgebroken in Groesbeek en ging de reis richting Winschoten, specifieker Midwolda was de bestemming. Een campinkje met nog wel één andere caravan, maar wel een zeer vriendelijke eigenaar, waarvan Daantje vooral los mocht lopen om te proberen een aantal mollen te vangen, die zijn mooie grasveld omploegden. Daantje heeft wel haar best gedaan wat te vangen, maar het grasveld is er niet mooier op geworden. Het landhuis met daarbij behoorlijk wat gebouwen (indoor-volleybal e.d.) schijnt te koop te staan… Toch maar niet. Deze streek is wel erg stil verder.
Luna en Femke hebben nog een fantastisch en zeer spannend potje tennis gespeeld op een echte tennisbaan die bij de camping hoorde. Femke kon er een zeer nipte overwinning uitslepen.
Maandag 28-7-14.
Er was een reden dat we naar Winschoten zijn gereden, want maandagochtend 09.00 uur hadden we een afspraak bij de plaatselijke dierenarts (ook al weer zo’n vriendelijke man) omdat de Noorse autoriteiten het noodzakelijk vinden dat meereizende honden door een dierenarts een ontwormpil toegediend moeten worden en wel maximaal 100 uur voordat je het land inkomt. Roomser dan de Paus zijn wij en doen braaf wat er gezegd wordt.
Rond 10.00 uur verlieten we Nederlandse bodem en begon het avontuur dan toch echt. We hadden niet echt een doel waar we zouden overnachten; meer we zien wel hoever we komen. De grens Duitsland Denemarken moest te doen zijn.
We waren gewaarschuwd door de dierenarts dat er bij Leer wegwerkzaamheden waren en ook bij Hamburg zou het erg druk kunnen zijn. Dat viel beiden heel erg mee, wat maakte dat we rond een uur of 17.00 al een stuk in Denemarken reden en we besloten van het prachtige weer te gaan genieten (bijna 30 graden). Min of meer per ongeluk kwamen op een camping terecht die zo prachtig was, dat het bijna jammer was dat we die aan het begin van onze vakantie troffen, omdat de rest dan bijna tegen zou kunnen vallen. Vikaer Camp in Hoptrup, ten zuiden van Haderslev, aan de oostkust. We stonden op een fantastische plek met uitzicht op zee. Het sanitair was zo luxe; dat hadden we echt nog nooit meegemaakt. Blijkbaar is het in Denemarken gewoon dat er luxe kookvoorzieningen zijn. Gasstellen, combimagnetrons en ovens stonden tot onze beschikking. Toiletten met een wastafel, zeep en handendroger. Worstjes op de bbq, rosé en bier in t glas, spelletje spelen en hondjes soezend in de schaduw. Wat wil een mens nog meer!
Dinsdag 29-7-14.
De volgende ochtend liep ik om 08.30 uur langs de kustlijn met de hondjes. Verder geen mens te bekennen en alleen het geluid van de kabbelende zee te horen. Wat een lekker moment was dat. Daarna alles ingepakt en begon de lange, ietwat saaie, E45 door Denemarken. 300 kilometer graanvelden, graanvelden en graanvelden. Zo’n 80 kilometer voor Fredrikshaven was er nog een ongeluk met een vrachtwagen gebeurd. Zijn hele linker voorwiel was aan gort. Blijkbaar een goede chauffeur want hij heeft hem rakelings langs de vangrail kunnen sturen om vervolgens diagonaal op de snelweg tot stilstand te komen. Het gaf een klein half uurtje vertraging omdat andere vrachtwagens er maar net langs konden sturen.
We waren alle drie wat moe en hadden last van de warmte. Luna klaagde over pijn in haar rug, maar ja, na 2 lange autodagen had iedereen wel een pijntje hier en daar. De hondjes hadden we ook naar voren gehaald, want het was gewoon te warm achterin de bus. Airco’tje aan voorin en zo tuften we naar de camping Nordstrand in Frederikshaven, waar we een veld voor ons alleen hadden (voor “vroegvertrekkers”). Volgens mij waren we daar rond 17.00 uur en besloten we nog even het stadje in te gaan om een klein hapje te eten. We eindigden bij een Amerikaanse hamburgertent, waar ach arme Paul, naar later bleek een paar bleke kipnuggets en wat slappe patatjes had besteld. Luna haar heerlijke nachochips met kaas, zure room en pittige saus was niet bij de bestelling opgenomen (bleek bij ongeveer elke tafel mis te gaan) en ik had een overheerlijke hamburger die ik bereid was een beetje te delen met mijn lieve man en kind.
Het plan was om daarna nog even naar de supermarkt te gaan om wat avondeten te kopen. Maar als je geen honger meer hebt, ontbreekt elke vorm van kookinspiratie en daarbij, de volgende ochtend zouden we de hele dag zonder stroom op de boot zitten. Wat overbleef was een zak met een soort gehakt-frikadelletjes en een zak diepvriesgroente die samen de boel hopelijk een beetje koel zouden houden in het koelkastje.
Inmiddels terug op de camping had Luna verdachte glimoogjes en bleek ze koorts te hebben. Iets wat ze wel vaker zonder aanwijsbare reden heeft, dus ongerust o.i.d. waren we nog niet echt.
Woensdag 30-7-14.
Uiterlijk 08.45 uur moesten we ons melden voor de bootovertocht, dus 08.00 uur was de streeftijd om te vertrekken. Het werd 08.06 uur. Keurige tijd toch? Luna had meer koorts dan de avond ervoor en was inmiddels gewoon echt ziek. Ze moest huilen van de pijn in haar rug en we begonnen ons een wel wat zorgen te maken, maar ja de boot moesten we wel op. Dus 1000 milligram paracetamol erin en de wetenschap dat we een hut aan boord hadden, was een prettig vooruitzicht.
Op de boot konden we naar onze hutten, die nog wel schoongemaakt werden van de vorige trip. Deze boot, de Stena Saga, vaart overdag van Frederikshaven (Denemarken) naar Oslo (Noorwegen) en ’s avonds weer terug. Iedere keer 3 uurtjes de tijd op alles schoon te maken en dan weer gaan.
Aan boord een bont gezelschap; van allerlei nationaliteiten en veel kinderen. We hadden hut 6334, met 4 bedden, waarvan er 1 ingeklapt was. Heerlijk, zeker met de steeds ziekere Luna… De koorts werd alleen met vlagen lager, door steeds paracetamol, maar beter werd het niet.
Omdat we de honden mee hadden moest er dus een hut geboekt worden, vlak naast het hondendek AHUM… te vies gewoon om te lopen, wat de honden ook vonden: Daantje heeft er 1 keer wat geplast, maar verder niets; gauw weer eraf.
Tussen 13.00 en 15.30 uur was het buffetrestaurant voor ons: we kregen zelfs “de beste tafel 102”, aan het voordek. Nou wat het was weet ik niet maar Paul werd niet goed op die plek… Naast Luna kreeg hij last van duizeligheid. Het zal de trilling en het rare glas en de zee-aanblik aan de voorkant van de boot wel geweest zijn, want zodra we daar weg waren, was het over. Luna heeft haar reputatie (als vreetbeer) zeker niet waargemaakt: 1 bordje met wat sla en een paar stukjes zalm. Meer ging er niet in bij haar, ziek als ze was. Gauw weer terug naar de hut en liggen.
Uiteindelijk werden de honden om 17.00 uur naar de auto gebracht, onder begeleiding van beveiliging… Toen nog een klein uurtje varen en om 17.50 uur allemaal naar de auto. De deuren van de boot openden en we konden als eerste eraf rijden. Op het vasteland werden we opgewacht door politie en ZOLL – douane. NIETS AAN TE GEVEN en doorrijden maar. Lekker vlot dus.
Op naar de Camping Bogstad, in NW Oslo.